Οι δικές σας ιστορίες για την κατασκήνωση! Ζητήσαμε να μας γράψετε:
- Γιατί αγαπώ την κατασκήνωση;
- Ο καλύτερος κατασκηνωτικός μου φίλος-φίλη
- Ένα 24ωρο στην κατασκήνωση
- Η αγαπημένη μου βραδιά στην κατασκήνωση
- Ο ομαδάρχης – Η ομαδάρχισσά μου
- Μια αστεία κατασκηνωτική ιστορία
Ξένια (Πολυξένη Χαραλαμπίδου) – Ο καλύτερος κατασκηνωτικός μου φίλος
Η κολλητή μου ακούει στο όνομα Ιωάννα και τη γνώρισα στην κατασκήνωση το 2023.
Καθώς πήγαινα προς τα σπιτάκια, είδα ένα κορίτσι να κάθεται παρατηρώντας τα πάντα σα να ήθελε να φωτογραφίσει με το μυαλό του όλη αυτή την υπέροχη εμπειρία . Ανταλλάξαμε ονόματα αλλά η κουβέντα μας δε συνεχίστηκε για πολύ . Αργότερα βρεθήκαμε σε ένα παραδοσιακό παιχνίδι, τα μήλα. Εγώ επειδή δεν ήμουν και πολύ καλή σε αυτό, βρήκα την ευκαιρία να κρυφτώ πίσω της. Δυστυχώς όμως την «έκαψαν» και βγήκε από το παιχνίδι. Φυσικά δεν άργησα να «καώ» κι εγώ.
Βγαίνοντας από το παιχνίδι νόμιζα πως παρεξηγήθηκε, όμως αντί να θυμώσει γι’ αυτή τη ζαβολιά, αρχίσαμε να μιλάμε και να γελάμε. Έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα κάθε μέρα! Βόλτες, παιχνίδια, χορός και τραγούδι.
Έχω την αίσθηση όμως, πως η στιγμή που δεθήκαμε ήταν η βραδιά μετά από το battle, όπου μας άφησαν να ξενυχτήσουμε και έτσι Ιωάννα ήρθε στο σπιτάκι μου. Είναι η βραδιά που δε θα ξεχάσω ποτέ. Γελάσαμε πολύ, είπαμε πράγματα για μας, εμπιστευτήκαμε τα μυστικά μας και τελικά γίναμε φίλες. Όταν έφτασε η ώρα του αποχωρισμού ένιωσα ένα κενό παρόλο που μιλούσαμε συχνά στο τηλέφωνο λόγω απόστασης..
Οι μήνες περνούσαν πολύ αργά. Όταν βρεθήκαμε ξανά όμως τον επόμενο χρόνο ήταν σα να συνεχίσαμε από τη στιγμή εκείνη που είχαμε αφήσει, σα να μη πέρασε ούτε ένα δευτερόλεπτο ανάμεσα στις δύο χρονιές!
Γνωρίζω πώς κάποτε η ηλικία μας δεν θα μας επιτρέπει να ζούμε στιγμές στην κατασκήνωση, αλλά μας γέμισε με τόσο έντονες εικόνες που θα είναι εφόδιο για την υπόλοιπη ζωή μας. Ελπίζω μια μέρα να καταφέρουμε να γίνουμε σαν τις δίκες μας ομαδάρχισσες, που έχουν ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους. Αυτή η φιλία δεν ήταν στα σχέδια μου και όμως κατάφερε να γίνει η πιο δυνατή . Ανταλλάξαμε ονόματα και καταλήξαμε να γράφουμε μία για την άλλη . Έχει δημιουργηθεί ένας δεσμός που θα ήθελα να κρατήσει στο χρόνο χωρίς να αλλοιωθεί. Να διατηρηθεί η φιλία μας τόσο νεανική και αληθινή σαν εκείνη την πρώτη μέρα που μιλήσαμε! Να γίνουμε το στήριγμα η μια της άλλης που θα μπορεί να υπολογίζει στις δυσκολίες που θα μας φέρει η ζωή μεγαλώνοντας…
Ειρήνη – Γιατί αγαπώ την κατασκήνωση
Πάντα προσπαθούσα να βρω τρόπους να φύγω από την συνηθισμένη ρουτίνα μου και να δοκιμάσω πράγματα έξω από αυτήν, κάθε χρόνο περιμένω πως και πως να έρθουν αυτές οι 15 πιο ξεχωριστές μέρες του καλοκαιριού μου, αυτές οι μέρες που θα εκτονωθώ , θα χαρώ, θα κλάψω, θα γνωρίσω καινούργια άτομα, θα με αγαπήσω πιο πολύ ,θα δημιουργήσω εμπειρίες, θα παίξω, θα κουραστώ και θα φωνάξω μέχρι την τελευταία ανάσα. Αυτές τις μέρες που θα νιώθω πάλι 10 χρονών και θα μπορώ να το δείχνω γιατί ξέρω πως δεν θα με κρίνει κανείς, αυτές οι 15 μέρες δεν είναι απλά μέρες, δεν ανήκουν στην κλίμακα του χρόνου. Είναι αυτές οι μέρες που ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία και απλά ζεις την στιγμή μέχρι τελικής πτώσεως. Για πολλούς είναι απλά ένα μέρος, όμως εγώ το νιώθω, το ένιωθα και θα το νιώθω σπίτι μου και αυτό το μέρος είναι ο λόγος που πιστεύω στα όνειρα.
Αυτοί είναι ελάχιστοι μόνο λόγοι που με κάνουν να αγαπώ την κατασκήνωση!
Δέσποινα Νάτσι – Γιατί αγαπώ την κατασκήνωση
ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΣΚΟΥΡΑΣ. Μια φράση άπειρες σημασίες. Το φετινό καλοκαίρι θα είναι η έβδομη χρονιά μου στην κατασκήνωση αλλά πλέον σαν ομαδάρχισσα. Όταν καλά-καλά δεν ήξερα πως είναι μία κατασκήνωση, είχα ξετρελαθεί. Από τον Μάρτιο του 2018 λοιπόν μέχρι και σήμερα στην καθημερινότητά μου η κατασκήνωση δε σταματά λεπτό να είναι στο μυαλό μου. Τις φίλες μου τις έχω “ζαλίσει”, μιλάω αποκλειστικά και μόνο για την κατασκήνωση, σε σημείο που χωρίς να έχουν έρθει στην κατασκήνωση ξέρουν τα πάντα για αυτήν, από πόσες πτέρυγες υπάρχουν μέχρι και σε ποιες κοινότητες ήμουν. Μέχρι και ολόκληρο τοίχο έχω με αναμνήσεις μου στην κατασκήνωση.
Η κατασκήνωση για μένα είναι το δεύτερο μου σπίτι, είναι οικογένεια μου, είναι ότι πιο σημαντικό μου έχει συμβεί στη ζωή, είναι το καλύτερο σχολείο για μένα. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Όταν με ρωτάνε “πότε θα σταματήσεις να πηγαίνεις κατασκήνωση” η απάντηση μου είναι “ θα προσπαθώ να πηγαίνω κάθε καλοκαίρι”. Πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν το νόημα της κατασκήνωσης, αλλά για κάποιους όπως και για μένα είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ η κατασκήνωση.
Πέρα από τις άπειρες δραστηριότητες, τα καταπληκτικά βραδάκια, τη θάλασσα και τις πισίνες που ουσιαστικά αυτά “δημιουργούν” την κατασκήνωση, το προσωπικό για μένα, είναι το πιο σημαντικό. Από την κατασκήνωση άρχισα να πιστεύω στα όνειρα εκεί που πάντα θα τα παρατούσα. Κοινωνικοποιήθηκα πολύ, με αποτέλεσμα να έχω φιλίες τεσσάρων χρόνων + αλλά και πολύ καλές φιλίες με την αγαπημένη μου ομαδάρχισσα τη Μελίνα, που είναι το πρότυπο μου ως μια νέα μελλοντική ομαδάρχισσα. Βάζω ατελείωτους στόχους και όνειρα και ένα από αυτά είναι να χαράξω το καλύτερο καλοκαίρι στα παιδιά από το πρώτο μου σπιτάκι και να αγαπήσουν την κατασκήνωση όσο και εγώ. Αυτό οφείλεται στη κατασκήνωση, γιατί η μικρή Δέσποινα θα φοβόταν ότι μπορεί να αποτύχει.
Και έτσι λοιπόν απαντάω στο ερώτημα “γιατί αγαπάς την κατασκήνωση;”. Γιατί μου έχει δώσει τα καλύτερα μαθήματα ζωής και δεν θα πάψω ΠΟΤΕ να την σκέφτομαι και να την ευχαριστώ για όσα μου έχει μάθει, για όσα μου έχει δώσει και για το ότι με έκανε καλύτερο άνθρωπο!
Η συνέχεια στα επόμενα Skouras Stories…