Υπάρχει μια αντιπαράθεση, αλλά και ταυτόχρονα μια αλληλουχία ανάμεσα, στο Συμβολικό-Φαντασιακό (δηλαδή το επίπεδο της αναπαράστασης) και στο Πραγματικό, δηλαδή το επίπεδο του συναισθήματος, της συγκίνησης και της απόλαυσης.
Κάθε χρόνο το καλοκαίρι μας δεν ξεκινάει με τον ήχο του τελευταίου κουδουνιού στις σχολικές αυλές ή την παράδοση του τελευταίου γραπτού μας στις εξετάσεις. Ξεκινά από την πρώτη ημέρα των σεμιναρίων. Ίσως και νωρίτερα, όταν έχουμε μπουχτίσει από το καθημερινό γκριζάρισμα της πόλης, αλλά μια σκέψη, μια υπενθύμιση μιας τυχαίας κατασκηνωτικής στιγμής, μας προκαλεί ένα ύπουλο μειδίαμα. Μια μεταμεσονύκτια συνομιλία με φίλες και φίλους στο τσατ, αλλάζει τη λειτουργία του κινητού και το μετατρέπει σε χρονομηχανή, ταξιδεύοντας μας στον αφρό των αναμνήσεών μας. Όπως και να’χει όμως, το πρώτο καλωσόρισμα του καλοκαιριού μας γίνεται στα σεμινάρια των ομαδαρχών και στελεχών μας, φέτος συγκεκριμένα στα διαδικτυακά μας σεμινάρια. Από εκείνες τις στιγμές κι έπειτα, το καλοκαίρι κοντοζυγώνει. Δεν μετράμε αντίστροφα, όχι. Η αντίστροφη μέτρηση δηλώνει μεν προσμονή για το επερχόμενο, αλλά και ανάγκη φυγής από το παρόν. Ζούμε την κάθε στιγμή, με διαφορετικό τρόπο, με τον δικό μας τρόπο, ο καμβάς μας (που θα μιλήσουμε παρακάτω) περιλαμβάνει όλα τα χρώματα.
Συζητώντας, λοιπόν, στα σεμινάρια μας, έτυχε να ρωτήσω το εξής: μία κατασκηνωτική στιγμή του καθενός ή καθεμίας που θα ήθελαν να κορνιζάρουν. Φυσικά, η κορνίζα δεν είναι κάτι άλλο παρά μια απεικόνιση, η οποία όμως αντανακλά στο μυαλό σου και ξετυλίγει τη δική σου ιστορία γύρω της.
Οι απαντήσεις που πήρα με έκαναν να χαμογελάω και να με σπρώχνουν στο καλοκαίρι μας, όχι για την θάλασσα, τα αθλήματα, τον ήλιο, τις πισίνες αλλά για τις στιγμές μας εκεί.
‘’Όλη η κοινότητά μας τελευταίο πρωί στην πισίνα, να φωνάζει συνθήματα, να κάνει βουτιές, να γελάει και να κλαίει.’’
‘’Μας μάζεψε η ομαδάρχισσα μας και μας αποχαιρέτησε την καθεμία ξεχωριστά το τελευταίο βράδυ.’’
‘’Έχασε ο ομαδάρχης μας σε ένα παιχνίδι στο θεατράκι και εμείς φωνάζαμε συνθήματα για να τον παρηγορήσουμε, όλοι μαζί, όλη η κοινότητα.’’
‘’Μαζεύτηκε όλη η πτέρυγα, μια παρέα, και τραγουδούσαμε με μια κιθάρα στην πλατεία.’’
‘’Βραδιά καραόκε που ξεκίνησε με τους κοινοτάρχες κάτω και τα παιδιά πάνω και κατέληξε στο ανάποδο, να τραγουδούν όλοι μαζί κάτω.’’
‘’Ρίξαμε τα στρώματά μας κάτω το τελευταίο βράδυ, κοιμηθήκαμε όλες μαζί κάτω και η ψυχαγωγική ομάδα με μπροστάρη τον βάτραχο(ναι την καλλιτεχνάρα τον Θανάση) μάς αποχαιρέτησε τραγουδώντας.’’
Βαθιά ανάσα…
Αυτές ήταν ορισμένες μόνο εν δυνάμει κορνιζαρισμένες στιγμές, ή μάλλον ήδη τυπωμένες, κάπου που δεν σβήνουν με τίποτα, στο μυαλό και την καρδιά μας.
Το συμβολικό-φαντασιακό επίπεδο αγωνίζεται να συναντήσει το πραγματικό. Και θα το κάνει, γιατί όπως έγραψε, πατώντας δυνατά τη μύτη του μολυβιού του μέχρι να σπάσει ο ψυχαγωγός, εδώ τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Όταν το λεωφορείο περάσει τις Ν. Φώκιες και σε 1 λεπτό (ή έναν αιώνα) παίρνει τη στροφή για την κατασκήνωση. Όταν κατέβουμε το τελευταίο σκαλοπάτι του πούλμαν που μουγκρίζει κάτω από τον δυνατό ήλιο και κλείνοντας τα μάτια πάρουμε την ανάσα που συνδυάζει πεύκο, αλάτι, χώμα, μέχρι να μας σκουντήσει ο φίλος μας λέγοντας ‘’το μύρισες κι εσύ, ε; κοτομπουκιές με πουρέ.’’
Τότε το συναίσθημα είναι πραγματικό, το ίδιο και οι συγκινήσεις, το ίδιο και το όνειρο.
Μια μεγάλη, διαχρονική φιλοσοφική διαμάχη λαμβάνει χώρα γύρω από τη συζήτηση περί των προϋπαρχουσών γνώσεων του ανθρώπου. Πολλοί πιστεύουν ότι ο άνθρωπος γεννιέται tabula rasa, κενός πίνακας, και αποκτά τις γνώσεις μέσω της εμπειρίας. Μάλλον είναι σωστό. Τον πίνακα όμως, δεν τον βάφουν οι εμπειρίες μόνες τους, αλλά σε συνδυασμό με τα συναισθήματα που γεννιούνται από αυτές. Και ποια είναι τα συναισθήματα που περιγράφουν οι παραπάνω ‘’κορνιζαρισμένες’’ εμπειρίες, ποια συναισθήματα γεννά η κατασκήνωση; Το αφήνω πάνω σας. Άλλωστε τα συναισθήματα δεν τα μαθαίνεις απλά, τα ζεις.
Οι κορνιζαρισμένες κατασκηνωτικές εμπειρίες, είναι στιγμές θετικής αλληλεπίδρασης με φίλους, γνωστούς, με ανθρώπους. Στιγμές όχι προσωπικής επιτυχίας, νίκης σε άθλημα, διαγωνισμού κλπ., αλλά στιγμές ανταλλαγής συναισθημάτων, μια έκρηξη χρωμάτων, που κάνει τον καμβά που προαναφέραμε έργο τέχνης. Κι ο καθένας μας έχει το δικό του έργο τέχνης και τις δικές του μοναδικές στιγμές, που δεν ανταλλάσσονται, δεν ξεχνιούνται, δεν κορνιζάρονται.
Και σύντομα θα επαναληφθούν.
Νίκος Αλεξανδράτος,
Κοινοτάρχης
Menu