Οι δικές σας ιστορίες για την κατασκήνωση! Ζητήσαμε να μας γράψετε:
- Γιατί αγαπώ την κατασκήνωση;
- Ο καλύτερος κατασκηνωτικός μου φίλος-φίλη
- Ένα 24ωρο στην κατασκήνωση
- Η αγαπημένη μου βραδιά στην κατασκήνωση
- Ο ομαδάρχης – Η ομαδάρχισσά μου
- Μια αστεία κατασκηνωτική ιστορία
Ορίστε μερικές από τις ιστορίες σας:
Αλεξάνδρα – Σπιτάκι 27 Πευκόραμα, Πεταλούδες 4η περίοδος – Γιατί αγαπώ την κατασκήνωση;
Αν με ρωτήσεις να σου πω γιατί αγαπάω την κατασκήνωση, θα σου πω ότι μου αρέσει γιατί περνάω καλά. Αν όμως με ρωτήσεις να σου πω γιατί πραγματικά μου αρέσει η κατασκήνωση, θα σου πω γιατί είναι ένα μέρος που το μυαλό μου ξεμπλοκάρει, γίνομαι ο εαυτός μου και αφήνω όλες τις κακές σκέψεις και τα γεγονότα που μπορεί να με στεναχωρούν στην καθημερινότητά μου πίσω μου, απολαμβάνω την κάθε στιγμή σαν να είναι τελευταία φορά.
Μου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους που δεν ήξερα πως χρειαζόμουν, μου δίνει την ευκαιρία να δημιουργήσω καινούργιες αναμνήσεις εμπειρίες που θα με συνοδεύουν.
Για πάντα μακριά από την μιζέρια και την ασχήμια που μας καταβάλει.
Γίνομαι πάλι παιδί και όλες οι μέρες εκεί μοιάζουν με Παραμύθι Γιατί όπως λέει και το τραγούδι είναι ένας κόσμος μαγικός Εκρηκτικός Ονειρικός!
Στην κατασκήνωση οι καρδιές των ανθρώπων συνδέονται χωρίς ουσιαστικό λόγο. Μπορεί να γνωρίζεις άτομα που να μην ταιριάζουν οι χαρακτήρες σας.
Αλλά η κατασκήνωση με έναν μαγικό τρόπο τους ταιριάζει, περνάς καλά, είσαι όλη μέρα απασχολημένος με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά αυτό που κάνει την κατασκήνωση ξεχωριστή δεν είναι ούτε η θάλασσα, ούτε τα αθλήματα, ούτε τίποτα. Είναι οι άνθρωποι, είναι τα κορίτσια από το σπιτάκι σου που δημιουργείτε αναμνήσεις, είναι οι κοινοτάρχες σου που κάνουνε την κάθε μέρα ξεχωριστή, είναι ο πτερυγάρχης σου που κάθε μέρα – κάθε πρωί ξυπνάς για να ακούσεις αυτό το «καλημέρα Πευκόραμα, καλημέρα παιδιά! Ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά για πρωινό». Ξυπνάς για εκείνη τη μέρα του μπατλ που είναι όλα τόσο ανταγωνιστικά, που παλεύεις για την πτέρυγα σου, παθιάζεσαι και ελπίζεις το βράδυ στο θεατράκι να ακούσεις τον Στέλιο να λέει: «νικητής το Πευκόραμα». Η κατασκήνωση είναι ένα μέρος που κάνει κάθε καλοκαίρι μας μία μεγάλη ανάμνηση και που κάνει τα όνειρά μας να ζωντανεύουν!
Όλοι αυτοί οι λόγοι και ακόμα περισσότεροι που δε χωράνε σε κανένα χαρτί, σε κανένα μήνυμα, ώρες να κάτσω να μιλήσω. Δεν θα φτάνει για να εξηγήσω αυτά που νιώθω για την κατασκήνωση είναι αυτοί που κάνουν την κατασκήνωση ξεχωριστή και την κάνουν να την αγαπάμε.
Έλλη Κωσταρέλλα – Γιατί αγαπώ την κατασκήνωση
Κατασκήνωση σημαίνει τρέλα. Κατασκήνωση σημαίνει παιχνίδι και αγάπη και διασκέδαση.
Για εμάς, η κατασκήνωση σημαίνει καλοκαίρι και το καλοκαίρι σημαίνει κατασκήνωση.
Μερικοί, όμως, δεν μπορούν να το καταλάβουν. Δεν καταλαβαίνουν τον ενθουσιασμό μας.
Δεν ξέρουν πως είναι να έχεις ένα σπίτι, το οποίο είναι χιλιόμετρα μακριά από την πόλη σου και το επισκέπτεσαι μονάχα μια φορά τον χρόνο.
– Γιατί αγαπάς την κατασκήνωση τόσο πολύ, πια, με ρώτησε μια φίλη μου. Δεν σταματάς να μιλάς γι’ αυτήν!
– Αγαπώ την κατασκήνωση, ξεκίνησα με βλέμμα ονειροπόλο και χάθηκα στις αναμνήσεις μου. Αγαπώ την κατασκήνωση, γιατί με το που φτάνω αλλάζει η διάθεση μου. Βρίσκομαι ξανά με την οικογένεια μου.
Κοιτάω από το παράθυρο και μετράω τα λεπτά. Μισή ώρα… Δέκα λεπτά… Πέντε λεπτά… Η διαδρομή φαντάζει μεγάλη. Με το που βλέπω την γνώριμη πινακίδα της κατασκήνωσης χαμογελάω. Έφτασα σπίτι. Αφού οργανωθούμε, κοιτάω για λίγο τριγύρω μου. Βλέπω γνώριμα πρόσωπα. Σε κάθε γωνιά βρίσκω αναμνήσεις. Εκείνες που έχω ανιστορήσει αμέτρητες φορές και εκείνες που ξέχασα ότι έχω.
– Πες μου κι άλλα, με παρότρυνε η φίλη μου.
– Αγαπώ την κατασκήνωση, ξεκίνησα να λέω με βλέμμα ονειροπόλο και χάθηκα στις σκέψεις μου ξανά. Γιατί όλες οι μέρες είναι γεμάτες.
Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ, να προβληματιστώ. Όλες μου οι μέρες ξεχειλίζουν φαντασία.
Στην κατασκήνωση τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Και η κάθε βραδιά είναι πιο μαγική από την προηγούμενη. Κανείς δεν σε κρίνει, ό,τι και να κάνεις. Όλοι έχετε έναν κοινό στόχο. Να κάνετε αυτό το δεκαπενθήμερο να μείνει αξέχαστο. Στο τέλος, ξέρεις ότι το πέτυχες.
– Μα γιατί βούρκωσες, με ρώτησε η φίλη μου.
– Αγαπώ την κατασκήνωση, ψιθύρισα, γιατί είναι το μόνο πράγμα που, όταν φύγω, δεν μπορώ, παρά να σκέφτομαι, πότε θα γυρίσω.
Εικόνες της τελευταίας βραδιάς τρυπώνουν στο μυαλό μου. Θέλω να τις διώξω. Δεν είναι ώρα για δάκρια. Μα δεν μπορώ. Όλα τα άτομα που αγαπώ δίπλα μου. Τα μάτια μου κόκκινα από τα δάκρια. Πρέπει να τα αφήσω όλα πίσω. Πρέπει να γυρίσω στην καθημερινότητα. Μα κάνω υπομονή. Δεν μένει πολύς καιρός. Εξάλλου, εμείς στην κατασκήνωση, ξέρουμε να κάνουμε τον χειμώνα καλοκαίρι!
Ιωάννα Ντερίλα – Ο καλύτερος κατασκηνωτικός μου φίλος
Η γνωριμία μου με την Πολυξένη στην κατασκήνωση του 2023 ήταν ένα από τα πιο ξεχωριστά πράγματα που μου συνέβησαν εκείνη τη χρονιά. Όλα ξεκίνησαν το πρωί της πρώτης περιόδου της κατασκήνωσης, όταν καθόμασταν στα παγκάκια έξω από τα σπιτάκια. Ξαφνικά, μια κοπέλα με πλησίασε και μου συστήθηκε με το όνομα Πολυξένη. Της είπα το δικό μου όνομα, Ιωάννα, και ήταν η πρώτη μας επαφή. Μετά από αυτό, κατευθυνθήκαμε όλοι προς την τραπεζαρία, και η πρώτη μας γνωριμία είχε γίνει.
Μια μέρα, μας ανακοίνωσαν ότι θα είχαμε βραδιά παραδοσιακών παιχνιδιών. Ήταν μια ευκαιρία για να περάσουμε λίγο διαφορετικά και να γνωριστούμε καλύτερα. Βάλαμε τα καλά μας και πήγαμε προς το σημείο του βόλεϊ για το πρώτο παιχνίδι. Εκεί, βρέθηκα με την Πολυξένη στην ίδια ομάδα και παίζαμε το παιχνίδι «μήλα». Στη διάρκεια του παιχνιδιού, παρατήρησα ότι η Πολυξένη κρυβόταν πίσω μου για να μην την «κάψουν». Εγώ ήμουν η πρώτη που αποκλείστηκα από το παιχνίδι, και εκείνη αργότερα δεν είχε που να κρυφτεί, με αποτέλεσμα να αποκλειστεί κι αυτή. Και τότε έγινε κάτι μαγικό: αρχίσαμε να γελάμε τόσο πολύ που όλοι γύρω μας άρχισαν να χαμογελούν. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε να μιλάμε και μετά την κατασκήνωση.
Η φιλία μας όμως δεν σταμάτησε εκεί. Όταν η ομάδα μας κέρδισε το battle, μας ανακοίνωσαν ότι θα μπορούσαμε να μείνουμε ξύπνιοι μέχρι τις 2 το βράδυ. Αυτό ήταν το σημείο που η Πολυξένη και εγώ δεθήκαμε αληθινά . Περάσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί, γελώντας, συζητώντας και μοιράζοντας τις σκέψεις μας. Την τελευταία ημέρα της κατασκήνωσης, συνειδητοποίησα πόσο σημαντική είχε γίνει η Πολυξένη για μένα. Ακόμα και όταν επέστρεψα σπίτι, η επικοινωνία μας συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια του χρόνου.
Στην κατασκήνωση του 2024, ξαναβρεθήκαμε και νιώθαμε πιο κοντά από ποτέ. Δεν περάσαμε μόνο ωραία, αλλά κάναμε την υπόσχεση να παραμείνουμε πάντα κοντά. Από τότε μιλάμε καθημερινά και καταλαβαίνουμε η μία την άλλη καλύτερα από κάθε άλλον. Ανυπομονούμε για την κατασκήνωση του 2025, καθώς ήδη έχουμε σχεδιάσει τόσα πολλά πράγματα μαζί με την παρέα μας. Από άγνωστες, περάσαμε σε φίλες, και από εκεί σε κολλητές. Σήμερα, η Πολυξένη είναι για μένα κάτι πολύ παραπάνω από φίλη. Είναι η αδερφή που διάλεξα και την οποία δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω.
Η συνέχεια στα επόμενα Skouras Stories…