Οι δικές σας ιστορίες για την κατασκήνωση! Ζητήσαμε να μας γράψετε:
- Γιατί αγαπώ την κατασκήνωση;
- Ο καλύτερος κατασκηνωτικός μου φίλος-φίλη
- Ένα 24ωρο στην κατασκήνωση
- Η αγαπημένη μου βραδιά στην κατασκήνωση
- Ο ομαδάρχης – Η ομαδάρχισσά μου
- Μια αστεία κατασκηνωτική ιστορία
Ορίστε μερικές από τις ιστορίες σας:
Αλεξάνδρα Πουλάτογλου – Η αγαπημένη μου βραδιά
Καλοκαίρι 2024, 4η περίοδος, με κοινοτάρχισσα ΔΑΔΑΛΑΡΑ. Ήταν η βραδιά σκουροβίζιον και κάναμε συνεργασία με ένα άλλο σπιτάκι από άλλη κοινότητα . Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμασταν και τόσο προετοιμασμένες, και τελευταία στιγμή καθώς ετοιμαζόμασταν ξεκίνησαν να λένε τα κορίτσια πως είμαστε απροετοίμαστες και πως δεν θα τα καταφέρουμε, μέχρι που ήρθε η Δαδάλα και μας έβαλε στη θέση μας. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια της «είμαι το πιο άρρυθμο άτομο που υπάρχει αλλά ζω για τη στιγμή που θα το απολαύσω όλο αυτό στο θεατράκι, γιατί στην κατασκήνωση δεν σε κρίνει κανένας» κι έτσι κάναμε λοιπόν, το χαρήκαμε τόσο πολύ άσχετα αν δεν ήμασταν και τόσο καλές, ξέραμε όμως ότι στα μάτια της κοινοτάρχισσάς μας ήμασταν οι καλύτερες, άρα δεν χρειαζόμασταν κάτι άλλο!
Δήμητρα Καλαντζή – Γιατί αγαπώ την κατασκήνωση
Ο Σκούρας ήταν η πρώτη κατασκήνωση που πήγα και η μοναδική. Με θυμάμαι πρώτη δημοτικού να πηγαίνω, ήταν η πρώτη μου χρόνια! Πλέον είμαι πρώτη λυκείου και θα είναι η τελευταία μου χρόνια ως κατασκηνώτρια, κι όμως θυμάμαι αυτό που μου έκανε εντύπωση από τη πρώτη χρόνια που πήγα. Αυτό δεν ήταν άλλο από την ομαδικότητα που υπήρχε. Όλο το σπιτάκι ήμασταν ένα όλα τα κορίτσια λειτουργούσαμε μαζί, παίζαμε μαζί. Δεν μπορώ να ξεχάσω επίσης το πρώτο άγχος. Κάθε χρόνο με το που φτάνω στην κατασκήνωση έχω τον ίδιο κόμπο στο στομάχι, το ίδιο συναίσθημα ή καλύτερα την ίδια μίξη συναισθημάτων μεταξύ άγχους και ανυπομονησίας, χαράς και ενθουσιασμού. Επιπλέον, νιώθω και ένα περίεργο συναίσθημα σαν να επιστρέφω σε έναν τόσο οικείο χώρο που με απελευθερώνει σαν να είναι το δεύτερο σπίτι μου. Είναι απίστευτο το ότι πράγματα που δεν κάνω στην πραγματική μου ζωή στη κατασκήνωση τα νιώθω σαν κάτι φυσιολογικό σαν να ζω σε μια άλλη πραγματικότητα και σαν να είναι αυτή πλέον η καθημερινότητα μου. Μια τρελή και διαφορετική πραγματικότητα και όμως τόσο ξεχωριστή στη καρδιά του κάθε κατασκηνωτή. Ο Σκούρας με κάνει να νιώθω άνετα! Οι κραυγές, τα battle, η ανάποδη μέρα, η βραδιά ταλέντου, οι χοροί που κάνουμε πριν από οποιαδήποτε δραστηριότητα , τα αθλήματα που κάνουμε και ας μην είμαστε καλοί σε όλα, κι όμως τα κάνουμε, το ζούμε ως το τέρμα δε φοβόμαστε μη γίνουμε ρεζίλι. Δε φοβόμαστε γιατί δε πρόκειται να γίνουμε. Στην κατασκήνωση μπορώ να τα κάνω όλα αυτά χωρίς να φοβάμαι μη με κρίνει κανείς, νιώθω σαν να είμαι σε έναν άλλον κόσμο. Η κατασκήνωση με κάνει να ξεχνάω τον έξω, αγχωτικό κόσμο με τους γρήγορους ρυθμούς. Πλέον πρέπει να αγχώνομαι για το αν προλαβαίνω να μασκαρευτώ σύμφωνα με το θέμα για να είμαι έτοιμη στην ώρα μου στη βραδιά κραυγής. Η κατασκήνωση μού βγάζει υπέροχα συναισθήματα, χαρούμενα αλλά και συγκινητικά, όπως στη βραδιά του αποχαιρετισμού. Η αγάπη και η πιστή προς τη κατασκήνωση δημιουργείται ακριβώς από αυτά τα συναισθήματα που έχουν για αυτήν οι κατασκηνωτές, οι ομαδάρχες, οι κοινοτάρχες και όλοι οι άνθρωποι που συμβάλουν για την επίτευξη της. Τέλος η αγάπη μας προς τη κατασκήνωση δημιουργείται γιατί μας ενώνουν μόνο θετικά συναισθήματα…
Η συνέχεια στα επόμενα Skouras Stories…