Οι δικές σας ιστορίες για την κατασκήνωση! Ζητήσαμε να μας γράψετε:
- Γιατί αγαπώ την κατασκήνωση;
- Ο καλύτερος κατασκηνωτικός μου φίλος-φίλη
- Ένα 24ωρο στην κατασκήνωση
- Η αγαπημένη μου βραδιά στην κατασκήνωση
- Ο ομαδάρχης – Η ομαδάρχισσά μου
- Μια αστεία κατασκηνωτική ιστορία
Αναστασία Τζανίδου – Η ομαδάρχισσά μου, η Φωτεινή!
Το καλοκαίρι του 2023 ήταν η δεύτερη χρονιά μου στην κατασκήνωση, και όπως κάθε φορά, ανυπομονούσα από τον χειμώνα γι’ αυτό το δεκαπενθήμερο. Μπήκαμε στο λεωφορείο με τα κορίτσια, και μόλις φτάσαμε, η γνώριμη μυρωδιά της κατασκήνωσης μας γέμισε με αναμνήσεις. Ήμασταν και πάλι εδώ, στο μέρος που κάθε χρόνο η ζωή αποκτά νόημα.
Αφού καθίσαμε λίγο στο πινγκ-πονγκ, μας φώναξαν στο θεατράκι για να μας χωρίσουν σε σπιτάκια. Η παρέα μας ήταν αρκετά μεγάλη, οπότε χρειαζόμασταν μερικά άτομα για να συμπληρωθεί το σπιτάκι μας. Καταλήξαμε στο 19, στο Πευκόραμα, και για κοινοτάρχισσα είχαμε την Αλέκα—από τις καλύτερες κοινοτάρχισσες στον Σκούρα. Η πρώτη μέρα κύλησε ήρεμα, με τη βραδιά γνωριμίας να είναι η μοναδική δραστηριότητα που ξεχώρισε.
Εκεί γνώρισα την ομαδάρχισσα από το πίσω σπιτάκι, που ήταν στην κοινότητά μας. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτή η κοπέλα θα γινόταν φίλη μου. Ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερη, κι έτσι δεν υπήρξε πρόβλημα στην επικοινωνία. Όσο περνούσαν οι μέρες, ένιωθα πως ήθελα να είμαι συνεχώς μαζί της. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να συνειδητοποιήσουμε πόσο ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες.
Όμως, όπως κάθε όμορφη εμπειρία, η κατασκήνωση τελείωνε. Η τελευταία μέρα ήταν γεμάτη συναίσθημα, και το αντίο μας ήταν δύσκολο. Έμενε σε άλλη πόλη—όχι πολύ μακριά, αλλά αρκετά ώστε να μην μπορούσα να την επισκεφθώ μόνη μου. Θυμάμαι το κλάμα εκείνης της τελευταίας μέρας, γιατί ξέραμε πως η καθημερινότητά μας θα άλλαζε.
Την επόμενη χρονιά προσπαθήσαμε να μπούμε στο ίδιο σπιτάκι, αλλά δεν τα καταφέραμε. Τουλάχιστον ήμασταν στην ίδια πτέρυγα και έβρισκα ευκαιρίες να τη βλέπω. Τώρα μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα—ή τουλάχιστον όσο μπορεί, αφού δίνει πανελλήνιες. Παρ’ όλα αυτά, ελπίζουμε πως φέτος θα είμαστε μαζί στο ίδιο σπιτάκι, γιατί έχουμε ΠΟΛΛΆ να πούμε.
Δεν έχω ξαναγνωρίσει άτομο σαν αυτήν—με τόσο αθώα και καθαρή ψυχή. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που βάζουν πάντα τους άλλους πάνω από τον εαυτό τους, που νοιάζονται πραγματικά και δίνουν αγάπη χωρίς όρια. Πάντα είχε έναν καλό λόγο να πει, μια αγκαλιά όταν την είχα ανάγκη, μια συμβουλή όταν ήμουν σε αδιέξοδο. Μου λείπει κάθε μέρα και ανυπομονώ να τη συναντήσω ξανά, είτε εδώ, είτε στην κατασκήνωση. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως η φιλία μας είναι από αυτές που κρατούν για πάντα.
Σ’ αγαπάω πολύ και μου λείπεις.
Τζανίδου Αναστασία
Δήμητρα Παπαηλιάδου – Γιατί αγαπώ την κατασκήνωση…
Η κατασκήνωση δεν είναι απλώς ένας καλοκαιρινός προορισμός·
για μένα, είναι το δεύτερο σπίτι μου. Από τη στιγμή που φτάνω, νιώθω πως ανήκω
εκεί. Ο χρόνος κυλά διαφορετικά, οι ανησυχίες της καθημερινότητας
εξαφανίζονται, και κάθε μέρα είναι μια νέα περιπέτεια γεμάτη χαμόγελα και
αξέχαστες στιγμές.
Αυτό που κάνει την κατασκήνωση τόσο ξεχωριστή είναι το πόσο
υπέροχα περνάω εκεί. Οι δραστηριότητες, τα παιχνίδια, οι βραδινές μας
συζητήσεις κάτω από τον έναστρο ουρανό—όλα δημιουργούν αναμνήσεις που κρατάω
για πάντα στην καρδιά μου. Κάθε μέρα είναι γεμάτη δράση, αλλά ταυτόχρονα, οι
στιγμές χαλάρωσης δίπλα στους φίλους μου είναι εξίσου πολύτιμες.
Η κατασκήνωση μου χάρισε κάτι ανεκτίμητο: την κολλητή μου.
Εκεί γνωριστήκαμε, γελάσαμε, μοιραστήκαμε τα όνειρά μας, και γίναμε αχώριστες.
Δεν είναι εύκολο να βρεις ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν απόλυτα, αλλά στην
κατασκήνωση, όλα γίνονται πιο αυθεντικά. Ίσως επειδή εκεί μπορώ να είμαι
πραγματικά ο εαυτός μου, χωρίς φόβο και χωρίς να προσποιούμαι κάτι που δεν
είμαι.
Πέρα από αυτό, η κατασκήνωση με βοήθησε να βρω τον εαυτό
μου. Μέσα από τις εμπειρίες, τις προκλήσεις και τις φιλίες που δημιουργήθηκαν,
κατάλαβα ποια είμαι, τι με κάνει χαρούμενη και τι θέλω από τη ζωή. Κάθε
καλοκαίρι επιστρέφω διαφορετική—πιο δυνατή, πιο χαρούμενη, γεμάτη ενέργεια και
αισιοδοξία.
Και οι βραδιές μας… δεν υπάρχουν λόγια να τις περιγράψουν!
Οι φωτιές, τα γέλια, οι ιστορίες που μοιραζόμαστε μέχρι αργά, τα τραγούδια που
τραγουδάμε με όλη μας την ψυχή—όλα αυτά δημιουργούν έναν μοναδικό δεσμό ανάμεσά
μας. Νιώθουμε σαν μια οικογένεια, και αυτό είναι ανεκτίμητο.
Το μόνο κακό στην κατασκήνωση είναι ότι οι μέρες περνούν
τόσο γρήγορα, που δεν το καταλαβαίνω καν. Όταν έρχεται η στιγμή να φύγω, νιώθω
σαν να έφτασα μόλις χθες. Αλλά ξέρω πως κάθε φορά που επιστρέφω, το δεύτερο
σπίτι μου θα είναι εκεί, έτοιμο να μου χαρίσει νέες μοναδικές αναμνήσεις.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η κατασκήνωση είναι το
αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο!
Γιώτα – Ομαδάρχισσα 7β – Η αγαπημένη μου βραδιά στην κατασκήνωση!
Κάτι το οποίο λατρεύω στην κατασκήνωση είναι ότι κατά τη διάρκεια όλης της περιόδου κάθε
βραδιά είναι διαφορετική. Τώρα ,όμως, θα μιλήσω για την πιο ξεχωριστή για εμένα
νύχτα της κατασκήνωσης, την τελετή λήξης.
《Μα καλά…Σε ποιον αρέσουν οι αποχαιρετισμοί;》,
μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Και η απάντηση είναι σε κανέναν. Ούτε εμένα μου
αρέσουν. Ειδικά αφού πρέπει να “αφήσεις πίσω ” τους ανθρώπους τους
οποίους μοιράστηκες ένα κομμάτι του καλοκαιριού σου. Αλλά αυτός ο συγκεκριμένος
αποχαιρετισμός είναι τελείως διαφορετικός . Μου φαίνεται απίστευτο πως τόσοι
άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας βρίσκονται στον ίδιο χώρο, την ίδια ώρα, το ίδιο
λεπτό, το ίδιο δευτερόλεπτο και αισθάνονται το ίδιο συναίσθημα και ας έχουν όλοι διαφορετικές αναμνήσεις . Ξαφνικά την βραδιά εκείνη όλα
γίνονται πιο έντονα και το θεατράκι γεμίζει με κλάματα, χαμόγελα, σφιχτός
αγκαλιές, χειραψίες, ακόμα και ανθρώπους οι οποίοι μένουν σιωπηλοί. Κάνοντας
μια βόλτα βλέπεις διαφορετικές εικόνες σε κάθε γωνιά. Ομαδάρχες που κλαίνε
αγκαλιά με το σπιτάκι τους, ομαδάρχες που αγκαλιάζονται με άλλους ομαδάρχες που
τα κατάφεραν έως τέλους, κατασκήνωσης
που δεν αφήνουν από τα χέρια τους κάποιον φίλο τους έχοντας την απορία ποτέ θα
ξανασυναντηθούν, κοινοτάρχες που είναι
περήφανοι και πτερυγάρχες ακόμα πιο συγκινημένοι. Όλα εκείνη την στιγμή είναι
τόσο αληθινά. Αληθινά συναισθήματα που βγαίνουν από αληθινές ψυχές. Το αγαπημένο μου μέρος εκείνης της νύχτας
είναι οι τελευταίες ώρες μέσα στο σπιτάκι μας. Κανένα ξενύχτι δεν συγκρίνεται
με αυτό της κατασκήνωσης.
Γι’ αυτό αγαπώ τόσο πολύ την βραδιά λήξης. Γιατί τότε όλα είναι πιο αληθινά και εκτιμάς
το κάθε δευτερόλεπτο. Μια βραδιά γεμάτη,
όχι από παιχνίδια, από συνθήματα ή από ταλέντα, αλλά γεμάτη από αγάπη.
Η συνέχεια στα επόμενα Skouras Stories…